Miasto w którym chciałabym zamieszkac

To miasto jest ciche o zmierzchu,

gdy blade gwiazdy budzą się z omdlenia,

i głośne w południe głosami

ambitnych filozofów i kupców,

którzy przywieźli ze wschodu aksamit.

Płoną w nim ognie rozmów,

ale nie stosy.

Stare kościoły, omszałe kamienie

dawnej modlitwy, są w nim jak balast

i jak rakieta kosmiczna.

To jest miasto sprawiedliwe,

gdzie nie karzą obcych,

miasto szybkiej pamięci

i powolnego zapomnienia,

tolerujące poetów, wybaczające prorokom

brak poczucia humoru.

To miasto zostało zbudowane

według preludiów Chopina,

wzięło z nich tylko smutek i radość.

Niewielkie wzgórza otaczają je

szerokim pierścieniem; rosną tam

polne jesiony i smukla topola,

sędzia pośród narodu drzew.

Wartka rzeka, płynąca przez śródmieście,

szepcze w dzień i w nocy

niezrozumiałe pozdrowienia

od źródeł, od gór, od błękitu.