Συχνά, στην Κοίμηση του Δειλινού, η ψυχή της έπαιρνε αντίκρυ
时常，在暮色休息之处，她的灵魂呈现一些来自对面群山的光明，虽然日间过得很惨，而明天又未卜吉凶。
απ' τα βουνά μιαν αλαφράδα, μόλο που η μέρα ήταν σκληρή και
η αύριο άγνωστη.
不过，当黑夜降临和牧师的手在死者陵园的上空出现，她，
Όμως, όταν σκοτείνιαζε καλά κι έβγαινε του παπά το χέρι πάνω από
孤单的、正直的，同那几个熟识的夜伴──迷迭香的微风和从烟囱来的烟雾──清醒地躺在海的门口，
το κηπάκι των νεκρών, Εκείνη
分外地美丽。
Μόνη της, Όρθια, με τα λιγοστά της νύχτας κατοικίδια -το φύσημα
一半由海浪形成或一半从沙沙声中猜到的话语，以及另一些似乎属于死者在柏树丛中惊起的话语，就像那盘绕于她头上的奇异光环，突然给她以启迪。于是，
της δεντρολιβανιάς και την αθάλη του καπνού από τα καμίνια-
στης θαλάσσης την έμπαση αγρυπνούσε
一种难以相信的彻悟让真实的风景呈现在她最深的心底，
那儿，黑人们在河边同天使搏斗，显示着美人曾怎样诞生。
Αλλιώς ωραία!
或者是，换一种说法，我们称为眼泪的东西。
Λόγια μόλις των κυμάτων ή μισομαντεμένα σ' ένα θρόισμα, κι άλλα
που μοιάζουν των αποθαμένων κι αλαφιάζονται μέσα στα κυπα-
而且，只要她的思想还在持续，你会觉得它洋溢在她那闪光的脸上，而眼睛和颧骨饱含痛苦──想一个古庙看守人的眼睛和颧骨似的──那么深巨，
ρίσσια, σαν παράξενα ζώδια, τη μαγνητική δορυφορώντας κε-
φαλή της άναβαν. Και μία
从大犬星座之巅一直延伸到处女座的顶部。
Καθαρότη απίστευτη άφηνε, σε μέγα βάθος μέσα της, το αληθινό το-
「而我，远离城市的瘟疫，想象她身边的一片荒漠，那儿眼泪已毫无意义，唯一的亮光来自那吞没我的全部所有物的火。
πίο να φανεί
「我们俩肩并肩地撑持着未来的重荷，发誓要服从星界的共同管理，彻底保持缄默。
Όπου, σιμά στον ποταμό, παλεύανε τον Άγγελο οι μαύροι άνθρωποι,
δείχνοντας με ποιόν τρόπο γεννιέται η ομορφιά
「仿佛我真不知道，尽管我是文盲，正好就在那里，在彻底的沉默中，能听到最骇人听闻的喧声。
Ή αυτό που εμείς, αλλιώς, το λέμε δάκρυ.
「而那孤独，从它变得为人类所难以忍受的时候起，就散布和播种的了星星！」
Κι όσο βαστούσε ο λογισμός της, ένιωθες, εξεχείλιζε την όψη που
έλαμπε με την πίκρα στα μάτια και με τα πελώρια, σαν παλιάς
Ιεροδούλου, ζυγωματικά
Τεντωμένα στ' ακρότατα σημεία του Μεγάλου Κυνός και της Παρ-
θένου.
«Μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας, ονειρεύτηκα στο πλάι της
μιαν ερημιά, όπου το δάκρυ να μην έχει νόημα, κι όπου το μόνο
φως να 'ναι από την πυρά που κατατρώγει όλα μου τα υπάρ-
χοντα.
»Ώμο τον ώμο οι δυο μαζί ν' αντέχουμε το βάρος από τα μελλούμε-
να, ορκισμένοι στην άκρα σιγαλιά και στη συμβασιλεία των
άστρων
»Σαν να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα
στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι
»Και πως, αφότου αβάσταχτη έγινε στου αντρός τα στέρνα η μονα-
ξιά, σκόρπισε κι έσπειρε άστρα!»